روزی که بایدن شکست خورد
- شناسه خبر: 50388
- تاریخ و زمان ارسال: 9 تیر 1403 ساعت 23:50
- نویسنده: روزنامه آرمان امروز
صلاح الدین خدیو
آرمان امروز : در مناظرهی دیشب آمریکا، لحظاتی سن و سال بالای بایدن خود را نشان داد و او با زبانی الکن، جملاتی نامفهوم بر زبان آورد.
ترامپ قبراق و سرحال که تنها چهار سال از رئیس جمهور پیر و فرتوت جوانتر است، ضعف و اختلال جسمی و دماغی بایدن را به فرصتی طلایی برای خود تبدیل کرد.
این مناطره جنجالی احتمالا بیشتر از انتخابات امروز ایران روی اوضاع کشورمان تاثیر می گذارد و ترامپ در لابلای حملاتش به رقیب زبان شکسته، چنگ و دندان تیزی هم به تهران نشان داد.
شکستن زبان اصطلاحی مرسوم در زبان کردی است و در فارسی قدیم هم رایج بوده است.
در مناظرهی دیشب ” شکسته شدن زبان ” بایدن به نمادی از پیرسالاری رایج در دموکراسی آمریکا تبدیل شد.
پیرسالاری مرضی سیاسی است که برخی نظام ها – عمدتا غیر دمکراتیک – در مقطعی به آن مبتلا و از جوان سازی کادر رهبری خود ناتوان می شوند.
در دهه هشتاد میلادی در اتحاد شوروی سابق پیر سالاری به اوج خود رسید و به رکود نظام در داخل و خارج انجامید.
دبیرکل حزب کمونیست علیل کل نام گرفته بود و مردم از برنامههای ” پنج سالهی تشییع جنازه ” می گفتند!
ناظران خارجی نیز به طعنه مارکسیسم لنینیسم را ” مارکسیسم سلنیسم ” میخواندند!
سلنیسم به معنای خرفت گرایی و اشاره به سالخوردگی کادر رهبری شوروی بود.
گرچه میان یک نظام دمکراتیک و تمامیت خواه تفاوت بسیار است، اما رقابت دو پیرمرد با میانگین سن ۸۰ سال شایستهی آن است که بجای دمکراسی از سلن کراسی – خرفت سالاری – سخن بگوییم. برتری بی چون و چرای ترامپ و جوانتر بودن و سلامتی بهتر او چیزی از اعتبار این نام گذاری نمی کاهد.
صد البته اگر این مساله را در قاب زوال لیبرال دمکراسی در آمریکا ببینیم و ظهور کسانی چون ترامپ را شاهد آن بدانیم، مخاطرهی پیر سالاری در یک دمکراسی معیوب بیش از پیش روشن می شود.
بر خلاف بایدن که در پیرانه سر خود را نگهبان دمکراسی می خواند، ترامپ در سخن و عمل با آن بیگانه است.
در مناظره دیشب در حالی که قلبش با پوتین بود، سیاست بایدن در حمایت از زلنسکی را به چالش کشید.
در داستان غزه حتی افراطی تر از نتانیاهو نمایان شد و بایدن را یک فلسطینی شرمنده نامید.
خود ترامپ را هم می توان “دیکتاتوری آنوسی” خواند: قلبا و باطنا اقتدارگرا و دیکتاتور که از باب تقیه خود را دمکرات می خواند.
در ایران نیز گهگاه از جوان گرایی سخن رانده می شود. جوان گرایی ایرانی اما در غیاب ترتیبات نهادی شایسته سالارانه چیزی مانند خصولتی سازی
است.